Description

Met toegeknepen spleetjes staart Banwa naar de zee. Hij zucht, haalt diep adem en zegt vermoeid: ‘Wees eens echt eerlijk Wiwoto van Reya; weet je wel zeker dat het van mij is en niet van… Bikandur?’

Wiwoto schudt zijn vele krullen en port Banwa plagerig in zijn ribben. De oude geoloog draait traag opzij en ziet hoe Wiwoto’s ogen vanonder een paar uitdagend opgetrokken wenkbrauwen de zon terug fonkelen. Het grote contrast tussen de helle oogleden en de zwarte wimpers maakt die blik onverdraaglijk mooi. Banwa vermijdt het om naar Wiwoto’s lippen te kijken maar ziet hoe een kraag van witte vogelveren om de hoekige schoudertjes danst. Dan buigt het krullenkoppie naar hem toe en fluistert: ‘Banwa… mijn oude liefje… echt eerlijk… dit kindje is van jou! Van ons! Wij hebben het gemaakt. Want na die ene keer met Bikandur heb ik gewoon gebloed en verder ben jij de enige geweest’.